Tien verdiepingen hoge uitbreiding van het Tate Modern; switch house.

Is de Nieuwe Tate Modern té Modern voor de Massa?

GEPLAATST DOOR 

JDEBAAIJ.

OPGESLAGEN ONDER  AI WEI WEI, LONDEN, LOUISE BOURGEOIS, MARINA ABRAMOVIC, OPENING, TANIA BRUGUERA, TATE MODERN.

Afgelopen weekend opende in Londen de nieuwe tien verdiepingen hoge uitbreiding van de Tate Modern, het Switch House. Het nieuwe gebouw is een tempel voor de hedendaagse kunst, met veel aandacht voor performance kunst en nieuwe kunstenaars van over de hele wereld. Bezoekers kunnen dwalen door tientallen nieuwe zalen met recente kunst, maar spreekt deze nieuwe kunst de grote stroom bezoekers nog aan?

Slechts 16 jaar geleden werd de Tate Modern door Queen Elizabeth geopend in Londen en nu al breidt het museum uit met een gigantisch nieuw gebouw dat werd ontworpen door de Zwitserse architecten Jacques Herzog en Pierre de Meuron. In totaal wordt er 60% nieuwe tentoonstellingsruimte toegevoegd, waardoor de miljoenen bezoekers nog meer kunst kunnen bekijken.

Het is een indrukwekkend piramide-achtig gebouw dat van buiten uit een web van bakstenen bestaat, waardoor het licht speels naar binnen valt. Eenmaal binnen zien we de speelse architectuur nauwelijks terug. De zalen zijn witte rechthoekige dozen, zoals je van een museum voor moderne kunst verwacht. In de gangen en trappen is gekozen voor de industriële look van weinig afwerking en veel beton, waarschijnlijk om aan te sluiten bij de industriële achtergrond van het boiler house.

Vrouwen en de Nieuwe Wereld

In het nieuwe Switch House is voornamelijk de kunst van de afgelopen vijftig jaar te zien. Er komt hierdoor eindelijk ruimte voor de grote collectie hedendaagse kunst van het museum, die tot nu toe minder aandacht kreeg. Driekwart van de getoonde werken in het nieuwe gebouw werd de afgelopen 15 jaar pas aangekocht en een groot deel is niet eerder te zien geweest.

Middenin de Turbine Hall staat de nieuwste aankoop, een boom van de Chinese kunstenaar Ai Wei Wei. Toen de Tate Modern voor het eerst opende in 2000, stond op deze plek een grote spin van Louise Bourgeois. Ook in het nieuwe Switch House speelt Bourgeouis weer een hoofdrol. In een eigen ‘Artist Room’ zijn alle belangrijke werken uit haar oeuvre te zien. Ook zien we in het Switch House, de glazen ‘tonnen’ gemaakt door Roni Horn en een tafel met voorwerpen gebruikt bij een performance van Marina Abramovic. Het zijn voorbeelden van de nieuwe keuzes van de Tate Modern, waarin vrouwen een hoofdrol spelen. Bijna 50% van de getoonde kunstwerken zijn door vrouwen gemaakt.

De Tate Modern kiest er bij de inrichting van het Switch gebouw duidelijk voor om niet het klassieke verhaal te vertellen van de Westerse kunst, maar laat werken zien van over de hele wereld. Door deze aanpak van globalisering en gelijke waardering, loopt de Tate Modern ver voor op het New Yorkse Museum of Modern Art of het Parijse Centre Pompidou.

Tanks

De nieuwe Tate Modern neemt nadrukkelijk afscheid van de traditionele kunstvormen. In het hele Switch House is nauwelijks nog schilderkunst te zien, bijna iedere zaal staat vol met installaties, fotografie, film en andere sculpturen. Het zorgt ervoor dat er ook veel kunstwerken te zien zijn, die niet zo toegankelijk zijn voor het grote publiek en veel uitleg vereisen. De grote golf toeristen die het openingsweekend af zijn gekomen, lopen daardoor soms wat zoekend door de zalen.

In de kelders van het Switch House zijn grote ronde ruimtes, zogenaamde ‘tanks’, ingericht voor performance en video kunst. De Tate Modern is hiermee het eerste grote hedendaagse kunst museum dat permanent performance kunst toont in zijn collectie. Het is een bijzondere, maar zeer terechte en essentiële, keuze aangezien performance art sinds de jaren 60 zeer dominant is geweest in de kunstwereld.

Ook in andere delen van het museum is veel aandacht voor performance kunst. Zo loop je de kans om in het museum een politieagent op een paard tegen te komen. Het is een performance van Cubaanse artieste Tania Bruguera. Het zorgt ervoor dat vernieuwende performance artiesten als Marina Abramovic en Tino Sehgal, die normaal nauwelijks te zien is, opeens onderdeel uit maken van de permanente collectie.

Thematisch

In het nieuwe gebouw houdt de Tate Modern vast aan het vertrouwde concept om de kunst niet chronologisch, maar juist thematisch in te delen. Hierdoor wordt je als bezoeker gedwongen om op avontuur te gaan door de collectie en geprikkeld te worden door de kunstwerken die je tegenkomt. Juist in het nieuwe gebouw met de hedendaagse kunst, werkt dit erg fijn. Iedereen kan zelf in de zalen zoeken naar wat hem aanspreekt.

Ook de zalen in het oude Boiler House zijn opnieuw ingericht en dit pakt spectaculair uit. In een soepele lijn loop je van Degas, naar Dali, naar Appel, naar Rothko, om vervolgens weer bij Monet uit te komen. Iedere zaal is zorgvuldig ingericht en zorgt voor spannende interacties tussen hele recente werken en vroeg-moderne kunst. De kunst in het Boiler House brengt wat meer beroemde namen en is wat toegankelijker dan in het nieuwe Switch gebouw.

Uitzicht

Het Switch Gebouw is een spannende ontdekkingsreis langs de hedendaagse kunst, waarbij er nauwelijks uitleg wordt gegeven in teksten. Bezoekers worden gedwongen om zelf de kunst te gaan ervaren. Dit vereist wel enige aandacht en inlevingsvermogen, dat niet voor iedereen makkelijk zal zijn. Maar voor de ongeduldige bezoeker is er gelukkig nog de lift naar de 10e verdieping, waar een geweldig uitkijkpunt over heel Londen is gecreëerd. Waarschijnlijk zullen veel bezoekers alleen al hiervoor even naar binnen te lopen.

Het museum heeft nog wel wat logistieke problemen op te lossen. Liften waren dit eerste weekend al overvol en gingen uiteindelijk alleen nog maar van verdieping 0 naar 10 zonder op andere verdiepingen te stoppen. Maar als deze kinderziekten zijn verholpen, dan is Londen een prachtig nieuw museumgebouw rijker. Door de spannende keuzes en ruimte voor internationale hedendaagse kunst, groeit Tate Modern steeds meer uit tot het belangrijkste instituut voor moderne en hedendaagse kunst ter wereld.

//Vensters bezoekt jaarlijks de belangrijkste tentoonstellingen in Nederland en brengt verslag uit op de website. Daarnaast kijken we ook regelmatig over de grens en bezoeken we tentoonstellingen in België, Duitsland, Frankrijk en Engeland. Een overzicht van alle verslagen is hier te vinden.

De Baaij, J., 20-06-2016.

Retrieved from:

HTTPS://KUNSTVENSTERS.COM/2016/06/20/IS-DE- NIEUWE-TATE-MODERN-TE-MODERN-VOOR-DE- MASSA/

What's it gonna be?

Zo rij je een half jaar richting Amsterdam oost, daarna verhuist de opleiding naar noord, dus rij je een half jaar naar noord. Nu Atelier gestopt is, willen wij, ik en mijn medestudenten, elders aan de bak met onze vaardigheden. We willen niet stilstaan, we willen het niveau hooghouden en zelfs verbeteren. Er is ons gezegd dat wij het zelf kunnen. Nu heb ik bij wijze van spreken autonomie uitgevonden, maar op dit punt komt er plotseling een kans op mijn pad die mij anders doet geloven. Door een geniale mail van mij zijn wij morgen ( jawel ) uitgenodigd om ons werk te laten zien op een kunstacademie. Wij zijn uitgenodigd om in het eindexamenjaar in te stromen en vervolgens 1x per maand beeldend te volgen. Dat klinkt als peanuts, but trust me, over het algemeen zijn kunstacademie ' not peanuts at all '.  Zo zal ik morgen met gemengde gevoelens toelating doen, enerzijds on top of the world omdat ik de kans krijg en anderzijds met een hoop vragen. Het is weer tijd voor een diepte interview.

Het idee dat ik zelf weer als een malle te keer mag gaan in een of andere ruimte geeft enorme kick en boost. Dus voordeel van de twijfel.

Wij hadden een afspraak om 11.00. Daar stonden we keurig met z'n drieën op tijd en wederom met werk om te presenteren.

Ontzettende aardige mensen en geschoold, maar als snel bleek dat de dame in kwestie een iets andere visie over moderne kunst had dan ik en dat de mannelijke docent mijn werk juist inspirerend vond. Het duizelde mij een beetje omdat ik mijzelf net flink ingelezen heb over conceptuele kunst/ hedendaagse kunst en ik vond dat de aardige dame in kwestie er een andere mening op na hield dan ik. Maar dat kan zo verkeren in de kunstwereld. De docenten waren het vaak niet met elkaar eens en dat maakte de ochtend intrigerend en uiteraard is er veel stof om over na te denken.

Het is ook fijn om te merken dat de opmerkingen mij niet raakte. Kennelijk ben ik overtuigd van mijn eigen kunnen en de uitspraak: daar waarin jij anders bent, daar begint je kunstenaarschap galmde door mijn hoofd. Ik zeg mijn mening, maar houdt, zoals altijd, respect voor de aardige dame in kwestie. Tevens besef ik dat er nog wel aan de weg getimmerd mag worden.

De mannelijke docent/ kunstenaar en ik raken aan de praat over kunst bij Blokker, heel respectvol, maar toen Corneille ter sprake kwam hadden we het allebei zwaar...een rasechte kunstenaar uit de COBRA...

Damn....

(dat was grappig.)

De dame is weg van mijn fotografie (Artis), de compositie en de grootte waar het op af gedrukt is.

De andere docent heeft uitgesproken dat hij mijn ' bijen tegels' en mijn stierenvechten 'restaurantkaart' geweldig vind. Ik begin mij net af te vragen of het een mannending is en op dat moment roepen ze:

Wij hebben hier twee mannen, docenten, lopen die uitermate geschikt zijn om jou les te geven.

Ik grijns, twee maar liefst.

Klein grapje tussendoor.

Wij moeten even bijkomen van deze hectische ochtend. We hebben een ontzettende leuke ochtend gehad met flinke gesprekken en ik vond dat niet verkeerd, best prettig zelfs.

De docenten hebben ons prima voorgelicht en meerdere keuzes mee gegeven.

Mijn medestudenten en ik houden van een goede grap en bedenken dat we binnenkort een andere kunstacademie aanschrijven om langs te komen voor feedback. En iedere keer na nieuw werk een andere kunstacademie. Topdocenten en het probleem is opgelost.

Wij zijn er nog niet uit, flinke banen, familie, verhuizers en een beste studie (lees examenjaar.) laten ons twijfelen.

We gaan eerst thuis beginnen met schetsen en ontwerpen en we gaan er voor zorgen dat wij in vol ornaat over die rode loper heen gaan, met z'n allen!

www.hellenokx.nl

okx.hellen@gmail.com

Slush pile.

 (MOLL,M., Het Parool, 27 JULI 2016)

Tip

Louman heeft een tip voor al die schrijvers die hun manuscript naar een uitgeverij opsturen in de hoop ontdekt te worden.

"Besteed aandacht aan de brief die je bij je manuscript doet. Maar hou het zakelijk. Maak die brief vooral niet te lang, ik krijg wel een lappen tekst van vier A4-tjes. Dat is niet positief. En vermijd emoties, het gaat om het manuscript."

"En het zou fijn zijn als we lezen waarom hij of zij Nieuw Amsterdam heeft uitgekozen. Hoe hij of zij in het fonds past. Dat zou meteen opvallen, maar het gebeurt heel weinig. Het is toch een soort sollicitatie. Als je tien dezelfde liefdesbrieven uitstuurt, kun je niet verwachten dat je liefde beantwoord wordt.

Louman houdt zich ook bezig met het acquireren van nieuwe auteurs. Nieuw bloed. Broodnodig voor een uitgeverij. Over het binnenhalen van nieuwe schrijvers gaan we het hebben. En dan vanaf het nulpunt. De slushpile. Een begrip in de boekenwereld. De slushpile is de stapel ongevraagd opgestuurde manuscripten.

"Wij krijgen ongeveer twee manuscripten per dag opgestuurd, en in al die tijd dat ik hier zit, ongeveer vijf jaar, heb ik uit die stapel één roman uitgegeven. Er komen ook manuscripten binnen met een briefje: ik ken uw auteur die en die, en die vertelde me dat ik mijn boek naar u moest sturen. Dat via via benaderen komt heel vaak voor en is een belangrijke manier van acquireren. Maar de slushpile bestaat echt uit manuscripten van totale vreemden."

Men denkt vaak dat we al die manuscripten gewoon weggooien, maar dat is echt niet zo. Al krijgen de meeste mensen wel de gewone afwijzingsbrief, anders is het geen doen. Soms doe ik er een persoonlijk briefje bij om die persoon een hart onder de riem te steken. Bij een aantal manuscripten die we retour zenden, doen we een wat uitgebreider briefje met redenen van afwijzing en tips. Dat zijn manuscripten die opvielen, en waar wellicht nog iets in zit."

 (MOLL, M., HET PAROOL, 27 JULI 2016)

 (REIJMER, L., De Volkskrant, 2012.)

HOE VAL JE OP IN DE SLUSH PILE (DE ONGEVRAAGDE MANUSCRIPTENSTAPEL)?

'STUUR VOORAL GEEN HYSTERISCHE BRIEF MEE. WE KRIJGEN ECHT BIZARRE DINGEN. ALS IK HET SECRETARIAAT HYSTERISCH HOOR LACHEN, WEET IK DAT ER WEER IETS IS BINNENGEKOMEN. EEN PAAR JAAR GELEDEN WAS DAT EEN ROZE DOOS, MET MIJN NAAM EN 'VERTROUWELIJK' EROP. ALS VRIJGEZEL DENK JE DAN: DIT IS MIJN KANS. TOEN IK DE DOOS OPENDE, BLEEK ER EEN MANUSCRIPT MET BEDWELMENDE PARFUMGEUR IN TE ZITTEN, VERPAKT IN WATTEN. DE SCHRIJFSTER HAD OOK FOTO'S TOEGEVOEGD WAAROP ZE EEN ULTIEME POGING TOT VERLEIDELIJKHEID DEED. ALS DE WANHOOP ERVAN AFDRUIPT, WEET JE DAT EEN MANUSCRIPT NIETS IS.

'DE SLUSH PILE IS OOK ZO'N ROMANTISCH BEELD VAN HET UITGEVERSVAK, MAAR ONTZETTEND ACHTERHAALD. WE VINDEN HOOGUIT EEN KEER IN DE TWEE JAAR EEN POTENTIEEL BOEK IN DE ONGEVRAAGDE MANUSCRIPTENSTAPEL. DAT ZAL NOG MINDER WORDEN, OMDAT TALENTVOLLE, BEGINNENDE SCHRIJVERS ZICH STEEDS VAKER LATEN VERTEGENWOORDIGEN DOOR AGENTEN. DIE HELPEN ZE VERVOLGENS EEN UITGEVER TE VINDEN. VOORHEEN WAREN UITGEVERS DE FILTER, NU VERVULLEN AGENTEN OOK DIE FUNCTIE.'

(REIJMER, L., De Volkskrant, 2012.)

Learn to read art, Lawerence Weiner. The Building Is New, But Is the Art?

The Building Is New, But Is the Art? 
https://www.guggenheim.org/artwork/artist/lawrence-weiner

Lawrence Weiner, one of the central figures of Conceptual art, was born in 1942 in the Bronx, New York. After graduating from high school, Weiner had a variety of jobs—he worked on an oil tanker, on docks, and unloading railroad cars. He traveled throughout North America before returning to New York, where he exhibited at Seth Siegelaub Contemporary Art in 1964 and 1965. Weiner’s early work included experiments with systematic approaches to shaped canvases and later, featured squares cut out of carpeting or walls.

A turning point in Weiner’s approach came in 1968, when he created a work for an outdoor exhibition organized by Siegelaub at Windham College in Putney, Vermont. Weiner proposed to define the space for his work with rather unobtrusive means: “A series of stakes set in the ground at regular intervals to form a rectangle with twine strung from stake to stake to demark a grid—a rectangle removed from this rectangle.” When students cut down the twine because it hampered their access across the campus lawn, Weiner realized that his piece could have been even less obtrusive: viewers could have experienced the same effect Weiner desired simply by reading a verbal description of the work. Not long after this, Weiner turned to language as the primary vehicle for his work, concluding in 1968 that: “(1) The artist may construct the piece. (2) The piece may be fabricated. (3) The piece may not be built. [Each being equal and consistent with the intent of the artist, the decision as to condition rests with the receiver upon the occasion of receivership.]”

Like other Conceptual artists who gained international recognition in the late 1960s and early 1970s, Weiner investigated forms of display and distribution that challenge traditional assumptions about the nature of the art object. As the sole contribution to a presentation organized by Siegelaub in 1968, Weiner created a small book entitled Statements; since the work consisted of nothing but words, there was no reason to display a physical object. That same year, Weiner also contributed pages to Siegelaub’s Xeroxbook, a compendium of photocopies by seven Conceptually oriented artists.

The wall installations that have been a primary medium for Weiner since the 1970s consist solely of words in a nondescript lettering painted on walls. The lettering need not be done by the Weiner himself, as long as the sign painter complies with the instructions dictated by the artist. Although this body of work focuses on the potential for language to serve as an art form, the subjects of his epigrammatic statements are often materials, or a physical action or process, as exemplified by such works as ONE QUART GREEN EXTERIOR INDUSTRIAL ENAMEL THROWN ON A BRICK WALL (1968) or EARTH TO EARTH ASHES TO ASHES DUST TO DUST (1970). In others, the subject involves a translation from one language to another or an encounter with a national boundary, as in THE JOINING OF FRANCE GERMANY AND SWITZERLAND BY ROPE (1969). In the succeeding decades, Weiner explored the interaction of punctuation, shapes, and color to serve as inflections of meaning for his texts. In 1997, he created Homeport, an interactive environment for the contemporary art web site Adaweb.com, in which visitors can explore a space defined by linguistic rather than geographic features.

Major solo exhibitions of the artist’s work have been mounted at the Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington, D.C. (1990), Institute of Contemporary Arts, London (1991), Dia Center for the Arts, New York (1991), Musée d’Art Contemporain, Bordeaux (1991 and 1992), San Francisco Museum of Modern Art (1992), Walker Art Center, Minneapolis (1994), Philadelphia Museum of Art (1994), Museum Ludwig, Cologne (1995), Deutsche Guggenheim in Berlin (2000), Museo Tamayo Arte Contemporáneo in Mexico City (2004), and Tate Gallery in London (2006). In 2007, the Whitney Museum of American Art organized the first major retrospective of the artist’s work in the United States. In addition to publishing numerous books, Weiner has produced various films and videos, including Beached (1970), Do You Believe in Water? (1976), and Plowman’s Lunch (1982). Weiner lives and works in New York.

traditional assumptions about the nature of the art object. As the sole contribution to a presentation organized by Siegelaub in 1968, Weiner created a small book entitled Statements; since the work consisted of nothing but words, there was no reason to display a physical object. That same year, Weiner also contributed pages to Siegelaub’s Xeroxbook, a compendium of photocopies by seven Conceptually oriented artists.

The Building Is New, But Is the Art?

Okx in het Kröller-Müller Museum,Pierre Huyghe, La Saison des Fêtes - timelaps of the installation (2016)

Het Kröller-Müller Museum 26-07-2016

Na een aangename periode in het Nivon huis Bosbeek te Bennekom vertrok ik richting Otterloo. Volledig in mijn nopjes met mijn navigatiesysteem vervolgde ik met gemak de route.

Ik parkeerde mijn auto aan het begin van het park de hoge Veluwe bij Otterloo, pakte een gratis witte fiets en reed 2,5 km naar het Kröller-Müller Museum.

Het was prachtig weer en om 10.10 zette ik mijn eerste passen in de beeldentuin.Ik ben dol op moderne kunst en ik hoopte op vernieuwing van een aantal zaken/beelden.

Vanaf mijn jeugd kom ik regelmatig in het Kröller-Müller Museum en sommige beelden zijn nostalgie. Na verloop van tijd word je wat kritischer en hoop je op hedendaagse kunst anno nu en niet op vroeg moderne kunst. Het was ook bijzonder fijn om te merken dat er meerdere mensen zo over denken en dit deelden op hun Facebook account.

De vriendelijkheid van het personeel was opvallend, mijn museumkaart bleek onlangs verlopen en gelukkig heb korting via mijn studentenpas, ik mocht een sprintje trekken naar het toilet alvorens te betalen. Gemoedelijkheid ten top, een goed begin van de dag.

Ik raakte onder de indruk van het werk van Pierre Huyghe.

Naast de film ,foto’s, muziek die hij heeft gemaakt, word er op dit moment een nieuw werk aangelegd in de beeldentuin.

YES, work in progress!Contemporary art! 

http://krollermuller.nl/pierre-huyghe-la-saison-des-fetes

La Saison des Fêtes van Pierre Huyghe bestaat uit een cirkelvormige tuin, omgeven door een landschap van zandheuvels. In deze tuin zelf draait alles om gewassen, verbonden met feestdagen van over de hele wereld. Je vindt hier zo'n 45 soorten gewassen: eenjarige en vaste planten, bollen, heesters en bomen, met als blikvanger een palmboom tussen de zandbergen. Met de bloei van de verschillende planten worden de feestdagen, de seizoenen en de maanden van het jaar telkens opnieuw actueel. 

Zelf genererend

Het werk van Pierre Huyghe neemt zeer verschillende vormen aan: van objecten, foto’s, tekeningen, films en muziek tot levende organismen. La Saison des Fêtes is een zelf genererend systeem, waarvoor de kunstenaar de aanzet heeft gegeven, maar dat zich vervolgens verder ontwikkelt.

Verder was ik aangenaam verrast door het werk van Leo Vroegindeweij. De ruimte die zijn werk in neemt was huge, daarnaast zeer de moeite waard om je er in te verdiepen.

Mijn voorkeur gaat uit naar het werk in de beeldentuin (82) prachtig helder en flinke contrasten in materiaalgebruik, verder heb ik erg veel lol gehad om de tentoongestelde tegels. Prachtige tegels.

toeren.

Zomervakantie.

De vorige keer dat ik naar ’T harde (bij Zwolle) vertrok werd de reis iets langer dan gepland. Eigenlijk worden veel van mijn reisjes iets langer dan gepland en voor iemand die veel werkt en studeert is dan niet plezierig. Grappig, dat was het wel. Het leverde een reeks van anekdotes op.Een creatieve oplossing was nodig. Een navigatiesysteem.

Ik kocht het apparaat bij mijn favoriete winkel(ze herkennen mij al, de rode loper gaat nog net niet uit)en ging op pad. Als je gewend bent om in je eentje in de auto te zitten en een mannenstem roept na 10 km oorverdovende stilte ineens dat jij de bocht om moet, laat hij je dusdanig schrikken, dat je bijna met het kop tegen het plafond aan zit. Echter het gemak waarmee ik heel Nederland doorcross doet alle negatieve kantjes van het apparaat vergeten. Ik arriveerde precies op tijd op de zandvlakte.(wauw)

Na flinke wandelingen, goede gesprekken over onze kids, mannen, werk en een flink glas wijn, scheiden onze wegen. 

Na een zonovergoten weekend gaat Anita terug naar huis om te werken en ik zet mij reis voort richting Bennekom.

Ik heb van uit ‘T Harde voor een aantal nachtjes mijn kamer gereserveerd in het Nivon huis De Bosbeek. Aan het einde van de reis veranderde de weg in een onverharde weg (laat het alsjeblieft droog blijven want ik kom hier nooit meer weg!) en moest ik stapvoets rijden vanwege een aantal ruiters. Boodschappen kon ik niet doen want alles is dicht op zondag, computers zijn afwezig en slechts in een kleine hoekje kun je WIFI ontvangen. Dit alles is karakteristiek voor de meest groene omgeving ever seen. 

Onthaasting wordt afgedwongen en gelukkig kan ik mijzelf trakteren op een fantastische ouderwetse maaltijd: pannenkoek met spek,geitenkaas en honing en een vaas verse muntthee. De takken en de blaadjes blijven verbazen.

In de Telegraaf (bij hoge uitzondering gekocht) van zaterdag 23 juli 2016, staat een stuk over musea, kinderen en educatie. Morgen ga ik dat stuk nogmaals lezen omdat ik het intrigerend vind voor mijn onderzoek.

Is het wel de taak van musea om kinderen educatie aan te bieden, zowel aan scholen als in de vrije tijd? Is het dan de juiste educatie? Hoe staan musea hier in en hoe zit het met de scholen? of zijn het slechts gezellige workshops die gegeven worden  om de jeugd bezig te houden, waardoor hun ouders de weg naar het museum weten te vinden? Of moeten deze vragen opgesplitst worden en gerichter gaan over thema, onderwerp en tijd?(ja.punt.) 

Victory boogie woogie van Piet Mondriaan 1942-1944.

De antwoorden op deze vragen zal ik zoeken en vinden om te gebruiken in mijn onderzoek over de vraag is kunst elitair?/valt moderne kunst aan te leren? Wat kunnen we concluderen over de massa en de algemene visie over kunst? 

Deze vragen staan niet vast.

Dit is slechts vooronderzoek.

Het nieuwe werk.

De hele kast van onder tot boven, van links naar rechts, volledig schoongemaakt en opgeruimd. Dagen werk is niet overdreven. Het komt ook doordat wij een kleine verhuizing hebben gehad in maart.

Mijn opslag werd zeer plotseling op gezegd en alles kwam in een keer, niet of nauwelijks aangekondigd, binnen.

Whatever,…… met zes weken in het vooruitzicht komt het goed met de kast en alle spullen.Het is als het ware de grote schoonmaak, maar dan in de zomer. We kunnen direct concluderen dat we blij zijn met een soort van herfst; Positieve benadering van kloteweer.

Alle boeken, inclusief papers en schetsboeken van de tweede graad opleiding zijn te voorschijn gekomen en prompt komen de werkstukken gemaakt op de 1e graad ook te voorschijn. Het geeft stof tot nadenken.

Oud papier, (.. even karretje regelen.)

Ik heb met mijzelf en mijn medestudenten afgesproken dat we verder zouden gaan met kunst produceren. Na 1 blik in mijn 2e graad schetsboeken en een blik op het 1e graad werk, weet ik het zeker. Stilstaan is geen optie. Bovendien is die alleenstaande man, 38 plus, te vertrouwen en loyaal, nog niet op komen dagen en had ik de moed een maand of wat geleden om mij in te schrijven op de Rietveld academie(Zaterdagmiddag) Ik puzzel nog even verder of het de juiste opleiding is, maar stilstaan is geen optie.Bovendien is het belangrijk om een eigen leven te leiden, naast het leven van een vriend, zoon of dochter.

werk 1e graads opleiding.

    

 Eerst even verder opruimen en dan poetsen. Kasten uitruimen en soppen en als ik klaar ben de keuken.Elektriciteit fiksen.

En dan project Guggenheim!

Fijne vakantie!

Kunstproject Sea of hull, Spencer Tunick.

Spencer Tunik is een Amerikaans beeldend kunstenaar. De kunstenaar is vooral bekend vanwege zijn installaties met grote aantallen naakte mensen.Vanaf 1992 maakt hij installaties van grote aantallen naakten in de natuur en locaties in de openbare ruimte in grote steden als New York, Melbourne, Londen. Tunicks beelden worden abstract door de grote concentratie naakte mensen. Op 6 mei 2007 fotografeerde hij een recordaantal van 18.000 deelnemers op het plein van de grondwet in Mexico-stad. De volgende dag werden alleen vrouwen met het zwarte haar en de dikke wenkbrauwen van Frida kahlo gefotografeerd in het Frida Kahlohuis in Mexico-Stad.

In het Engelse Hull hebben duizenden naakte en blauw geverfde mannen en vrouwen  meegedaan aan een kunstproject.De Amerikaanse kunstenaar Spencer Tunick fotografeerde de blauwe massa.Het kunstproject Sea of Hull is georganiseerd omdat Hull voor volgend jaar tot cultuurstad van het land is uitgeroepen.

De foto's worden volgend jaar geëxposeerd. Onder meer op een wandelbrug, op straat in het centrum en in een park gingen de deelnemers staand en liggend op de foto.

New York, hop on, hop off.

http://www.newyorkexpert.nl/wp-content/uploads/2012/12/new-york-city-hop-on-hop-off-tour-in-new-york-city-map.jpg

Nr  34, 35, 36,  tussen het Central park en East river.
Guggenheim, Metropolitan en Whitney liggen zo goed als naast elkaar.

Koop alvast tickets voor musea, bezienswaardigheden of musicalsIn de rij staan is zonde van je tijd! Voor onder andere het MoMa, American Museum of Natural History, The Metropolitan Museum of Art en het Guggenheim koop je je tickets alvast online. Je kunt geld besparen met een Citypass, die geldig is voor de grootste attracties. Het 9/11 Memorial is gratis te bezoeken, maar je moet je van te voren registreren.
Tickets voor musicals kun je ook gemakkelijk online kopen. Voor een overzicht van het actuele aanbod kijk je op NYCgo. Aanbiedingen kun je vinden op de website van Time Out. (binnenkort een artikel over de beste deals voor musical kaartjes!)

In de stad worden diverse fietstochten aangeboden.
https://www.bajabikes.eu/nl/tours-in-new-york/

Welcome to Central Park Studios! We are located in Manhattan. 
We are just 3 blocks away from Central Park! 
We are perfect for your visit to Manhattan! Experience all that is the Big Apple while you stay with us!
We are just 8 minutes away from Grand Central Station and Time Square, and the NYC downtown area. The #6 Subway line is conveniently located on 103rd Street and Lexington Ave.  
We have ; Suites - Full Size Bed and all our rooms are Private, . Make us your home away from home in NYC!
Our Office Hours are 10 am to 10 pm. Please arrive during these hours.
gem. prijs 41,00. p.nacht ,verplicht 7 nachten.

http://www.newyork.nl/bezienswaardigheden/de-new-york-pass/

Het is in New York 6 uur vroeger dan in Nederland. Een gegeven waar gebruik gemaakt kan worden
om de reis qua tijd zo goed mogelijk te gebruiken.

Snel naar hartje Düsseldorf

• Vanaf € 19* enkele reis met ICE International
• Prijs geldt vanaf elk station in Nederland
• Reistijd Amsterdam - Düsseldorf: 2.11 uur
• Tip! Vroeg boeken = voordelig reizen

• Snelste route met de auto

  naar Flughafenstraße 120, 40474 Lohausen, Düsseldorf, Duitsland 

  Routekeuze is gebaseerd op de actuele verkeerssituatie. Op de getoonde route is geen vertraging.

  Reistijd op 12 juli

  2:16 uur (aankomst 05:23)

   

  Afstand

  228 kilometer

   

  Brandstofkosten

  € 25,⁴²

  Euro 95

New York, the place to be.

Hedendaagse kunst in New York.

Er is in New York nog nooit zo veel moderne en hedendaagse kunst te zien geweest. Het MoMA, dat de canon van de westerse kunst toont en een collectie van meer dan 200 duizend objecten bezit. Het Museum of Modern Art (MoMA) is gevestigd in Manhattan in New York en is een van de meest toonaangevende musea voor moderne en hedendaagse kunst ter wereld. De collectie bestaat uit schilderkunst van de 20e eeuw en beeldhouwkunst van de 20e eeuw, films en foto's en een uitgebreide collectie boeken.

Komt bij: het Guggenheim (internationale kunst), het net naar een groter onderkomen verhuisde Whitney (Amerikaanse kunst), het New Museum en MoMA PS 1 (beide jonge kunst). Plus het Brooklyn Museum, dat zich manifesteert met eigentijdse kunst (niet-wit, niet-westers, niet-mannelijk) die de dominante kunstgeschiedschrijving ondermijnt. Dan hebben we de ontelbare galeries nog niet eens meegerekend.Plus het Metropolitan.

WAT HEEFT HET METROPOLITAN DAARTUSSEN TE ZOEKEN?

Dat vragen meer mensen zich af. Want The Met is weliswaar een van de belangrijkste kunstmusea ter wereld, met 2 miljoen objecten, maar moderne kunst was decennialang een verwaarloosd kind. Tom Campbell, sinds 2009 directeur, besloot er echter een speerpunt van te maken: hij lanceerde het plan voor een apart filiaal, Met Breuer. The Met trekt er jaarlijks 17 miljoen dollar voor uit.

WAAROM INVESTEREN IN IETS WAAR AL ZES ANDERE MUSEA IN ZIJN GESPECIALISEERD?

Om tentoonstellingen te maken 'die waarschijnlijk alleen The Met kan maken', zoals Sheena Wagstaff, hoofd van de nieuwe afdeling Moderne en Hedendaagse kunst (en afkomstig van Tate Modern in Londen), het tijdens een voorbezichtiging van Met Breuer verwoordde. The Met kan putten uit een collectie 'die vijfduizend jaar en alle hoeken van de wereld' beslaat. En kan daarmee moderne kunst in een historische context plaatsen én laten zien dat er kunst buiten de westerse canon bestaat, zoals Wagstaff ook deed in Tate Modern. Bij The Met stelde ze er conservatoren moderne en hedendaagse kunst voor aan, met specialismen in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Turkije, Zuid-Azië en Latijns-Amerika.

HOE GAAT DAT ERUIT ZIEN?

Met de twee openingsexposities toont het museum zijn mission statement. In Unfinished onderzoekt The Met het fenomeen van het onvoltooide kunstwerk van de vroege Renaissance tot heden, van Jan van Eyck via Gustav Klimt tot Cy Twombly. Met het retrospectief van de Indiase Nasreen Mohamedi (1937-1990) en haar abstracte potloodtekeningen werpt het museum een ander licht op het zo Amerikaans geachte minimalisme. Het gaat The Met erom lijnen te trekken, dieper de geschiedenis in en verder de wereld over. Dat is althans één kant van het verhaal.

WANT EEN ANDERE REDEN IS?

Net als veel andere musea die zijn geworteld in het verleden tracht The Met aan te haken bij het heden. Wie nu de aansluiting mist, creëert een mogelijke lacune in de toekomst. Bij The Met speelt nog een ander argument een rol: een fors groeiend aantal van alle verzamelaars koopt hedendaagse kunst. Een museum moet daarin meegaan wil het bezoekers, schenkers en bestuurders aan zich blijven binden. Hedendaagse kunst als overlevingsstrategie; Campbell windt er geen doekjes om.

WAAROM HEDENDAAGSE KUNST DAN 'WEGSTOPPEN' IN EEN DEPENDANCE?

The Met

Het Metropolitan Museum of Art werd in 1870 geopend en heeft een collectie van twee miljoen werken, verdeeld over zeventien afdelingen die de hele cultuurgeschiedenis beslaan, van tempels uit het oude Egypte tot aan modern design.

Met Breuer is fase 1 van het aanvalsplan. Fase 2 behelst de bouw van een nieuwe vleugel voor moderne kunst aan de Central Park-zijde van The Metropolitan. Tot die tijd huurt The Met voor acht jaar de dependance Met Breuer. 'The Met moet zichzelf positioneren als een potentiële ontvanger van grote giften op dit terrrein', zei Campbell onlangs tegen tijdschrift The New Yorker. 'Het is lastiger om 100 miljoen dollar aan fondsen te verwerven voor een enkel kunstwerk, dan 600 miljoen dollar voor een vleugel voor moderne kunst.' De vleugel zal inspireren tot nieuwe schenkingen -geld en kunstwerken - hoopt hij. 'Als we de vleugel herbouwen gaan niet alle giften naar het MoMA.'

DUS THE MET GAAT HET MOMA FEL BECONCURREREN?

Het Metropolitan zal misschien niet achter dezelfde kunstwerken aanjagen als het MoMA. Maar wel achter dezelfde rijke mecenassen. En achter dezelfde schenkgrage kunstverzamelaars. Reken maar.

  (Van Driel, A. ,10 maart 2016,nog meer moderne kunst in New York, De Volkskrant.)