zondag 14 juli 2019

Ghana en onderwijs, deel 2.

Wederom vraag ik mijzelf af: waar ben ik nú weer mee bezig,… een studiereis naar Ghana?! Is mijn leven zonder Afrika niet turbulent genoeg? Doe ik niet genoeg aan Edukans@home and Edukans@work met alle spanningen van dien? Ik zak achterover in de leuning van mijn bank en begin het op een rij te zetten. Wààrom doe ik dit?

Na vele Amsterdamse stadswandelingen, collega’s, kinderdagverblijven en bso’s kreeg ik een klein aantal uur handvaardigheid op het Don Bosco College in Volendam naast mijn vaste contract in Amsterdam West. Woonachtig in Volendam pendelde ik heen en weer tussen Volendam en Amsterdam. Een heerlijk vrij bestaan in een mooi pand aan de Hyacintenstraat in Volendam. Samen met hond Zorro, die ik tussen werktijden prima uit kon laten hadden we een fijne tijd. Lieve buurtjes en een prachtige afwisseling tussen dorp en stad. Als geboren Amsterdammer (met veel familie daar) en getogen ‘Graft-De Rijper,’ was dit een gevalletje van alle markten thuis.
Het vak ckv vmbo kreeg een spannend bestaan, de overheid had het idee om het stop te zetten. Uiteindelijk werd er nieuw leven in geblazen, maar mijn collega die de sectie vmbo ckv 3 draaide hield het voor gezien. Daar startte voor mij deelname aan het vak waarvan ik wist dat het erg goed bij mij zou passen. Ik hou immers van alle kunstdisciplines en ik hou van klassieke, moderne en hedendaagse kunst. Natuurlijk bestaat er ook kunst die ik niet leuk, mooi of interessant vind. Dat heeft te maken met het inhoudelijke aspect. Een beetje goor of ongepast of haatzaaiend is aan mij niet besteed. Kunst met een goede wakkerschuddende boodschap wel. Uit deze zinnen blijkt hoe breed kunst is en hoe individueel bepaald. Ieder z’n eigen ding.
Guernica,  Picasso.













Ik groeide in mijn vak en mijn aantal uren groeide. In korte tijd kreeg ik mijn vaste aanstelling en daarna behaalde ik mijn lc bevoegdheid. Niet veel later besloot ik in het schooljaar 2015/2016 de opleiding 1e graad bevoegdheid beeldende vorming aan de Amsterdamse hoge school voor de kunsten te gaan volgen, die toen nog in Amsterdam-Oost zat en het jaar daar op, 2016/2017 verhuisde naar Noord. Een prachtige tijd! 
ontwerp 1
Cultuurgeschiedenis vond ik supergaaf, ik had het idee dat ik dat 6 uur vol kon houden i.p.v 3. Daarnaast hadden we het vak vrij atelier. En ik heb gisteren mijn schetsboek van dat vak gevonden (eigenlijk vond het mij) en daar ga ik deze zomer mee aan de slag. Wow, wat een ontwikkelingen hebben wij (4 andere docenten /medestudenten en ik) daar gemaakt. Amazing! Een goede kunstdocent is in de vrije tijd bezig eigen expertises te ontwikkelen… Hou mij maar eens tegen!

ontwerp 2

ontwerp 3

fragment ontwerp 4

maandag 8 juli 2019

Update Ghana okt. 2019



De volgende acties staan te gebeuren: aanvragen van een visum, informatie aanvragen over inentingen en het kopen van de juiste kleding. Jullie begrijpen dat dit laatste probleem mijn fijnste luxeprobleem is.
 De dames in Ghana  dragen jurken en rokken. De rokken mogen geen splitten hebben en vallen tot op de enkels. De zogenaamde maxi jurk. De knieën zitten keurig ingepakt. Dat is vrij lastig voor iemand zoals ik die in de vrije tijd, als het erg warm is, een hemdje, korte sportbroek, slippers draagt als het heet is. Mijn knieën zijn algehele vrijheid gewend. Als ik een rok aan heb gaat deze direct na het zitten in één hijs tot boven de knie om de eerste zonnestralen o te vangen. Dat kan ik daar beter niet doen. In de filmpjes die getoond werden tijdens het voorbereidingsweekend zien de Ghanese docenten er keurig uit. De dames dragen prachtige jurken (sjiek) en de heren dragen overhemden en pantalons. Wij kunnen eenvoudigweg niet achterblijven. 
Schoeisel moet stevig en dicht zijn. Thuis loop ik op slippers of op blote voeten, maar dat mag niet want kleine wondjes kunnen tot grote problemen leiden. Ziekenhuizen en doktoren zijn kilometers verderop gesitueerd, voorkomen is beter dan genezen.
Verder is het even stil rondom Ghana. Maar stil betekent niets. Alle deelnemers zijn stuk voor stuk aan het broeden op een mooi plan om geld te werven om mee te nemen naar Ghana. Er zijn docenten van een basisschool die een Afrikaans project hebben gehouden op éen dag en sommigen zijn wel drie dagen bezig. Anderen krijgen hun zangkoor zo gek om te zingen voor geld of organiseren een fancy fair op hun sportclub. Het mooie van het verhaal is dat mensen heel goed begrijpen waar over het gaat en daarom hun steentje bijdragen.
Zelf zitten mijn collega’s en ik natuurlijk ook te broeden op een mooi plan. Mijn collega’s hebben altijd goed hun best gedaan en succes geboekt voor eerdere reizen met Edukans en het blijkt elk jaar weer een uitdaging om een mooi plan te realiseren voor een hele grote school. Een enorme klus! De eerste brainstormen staan genoteerd en nu wordt het (gouden) ei binnenkort gelegd en uitgebroed. Wij willen knallen.
Mijn persoonlijke bijdrage kan ook niet uitblijven. Gelukkig zijn er mensen in mijn kennissen- en vrienden- en werkkring die hebben gedoneerd. Schatten van mensen die een klein stukje salaris over hebben voor het onderwijs in Ghana. Mensen in het bezit van een groot hart die een mooi gebaar maken. Erg lief.
Inmiddels heb ik een opdracht voltooid en heb ik er nog een aantal te gaan. Het betreft een fotoshoot van 2 enorme honden en hun baasjes (superleuke dag in het bos) en een aantal portretopdrachten. Dierenfotografie vind ik erg leuk om te doen. Ik geef toe toen ik de twee honden zag was ik wel erg onder de indruk maar direct ‘verliefd.’ Er was een klik en de opdracht is erg goed geslaagd.

Naast deze opdrachten hoop ik nog op een klein project op een school of instelling om een ervaring rijker te worden én om een mooi bedrag mee te nemen. Dan denk ik dat ik genoeg heb en dat ik wat kan laten zien in Ghana. 



zaterdag 29 juni 2019

Ubuntu, Afrikaanse filosofie.






foto: The African Exponent









Ubuntu
draait om toewijding in het geven en nemen, delen in groepen, stamleden en als meer vrede tussen stammen onderling. WIJ.


Van Afrikaanse kinderen weten we dat zij binnen de communities van jongs af aan sterke waarden als compassie, onbaatzuchtigheid en zorgzaamheid hebben meegekregen in hun opvoeding. De onderlinge afhankelijkheid neiging tot consensus en overleg behoren tot de oude tribale waarden van de Afrikaanse cultuur. Zij zorgen er voor dat een community wist te overleven. Deze waarden zijn terug te vinden in de eeuwenoude humanistische filosofie Ubuntu(spreek uit: oe-boen-toe). Een oeroude filosofie die in de 21ste eeuw actueler is dan ooit. In het hedendaagse Afrika wordt de filosofie ingezet om te komen tot een krachtige Afrikaanse democratie. Niet opgelegd maar van binnen uit gevoed en gestaag groeiend.

Ubuntu kan het westen tools aanbieden om de grote uitdagingen van 21ste eeuw het hoofd te bieden.
Een uitgebreidere omschrijving van de essentie van Ubuntu komt van aartsbisschop Desmond Tutu: “Iemand met Ubuntu staat open voor en is toegankelijk voor anderen, wijdt zich aan anderen, voelt zich niet bedreigd door het kunnen van anderen omdat hij of zij genoeg zelfvertrouwen put uit de wetenschap dat hij of zij onderdeel is van een groter geheel, en krimpt ineen wanneer anderen worden vernederd of wanneer anderen worden gemarteld of onderdrukt.”



van Hooft, L.(2012). De kracht van Afrikaans denken, over Ubuntu verbindend leiderschap en een nieuwe wereld (2e editie). Zaltbommel, Nederland: Thema, uitgeverij Schouten en Nelissen.








zaterdag 8 juni 2019

Don Bosco College wint dans event Olympic Moves!


Als je dan zo lekker bezig bent om het hoe, wat en waarom een onderwijsproject te volgen in Ghana (tijdens je felbegeerde herfstvakantie) op een rij te zetten dan gebeurd er natuurlijk iets in het turbulente leven wat niet onvermeld kan blijven.


Een flink aantal weken terug werd ik door de gymsectie gevraagd om mee te gaan naar Olympic Moves, een groot sportevenement waar scholen strijden voor een prijs. Olympic Moves laat scholieren tussen de 12 en 19 jaar kennismaken met diverse vormen van sport en laat hen het plezier van samen sporten beleven. In een sfeer van Olympische waarden en passend bij de belevingswereld van jongeren kunnen zij zich via Olympic Moves fysiek, maar ook sociaal verder ontwikkelen. Er doen inmiddels ruim 300 middelbare scholen aan mee, wat bijna de helft is van alle scholen in Nederland.
De voorrondes vonden plaats in Alkmaar, dus een bus vol met scholieren van het don Bosco College kwam naar Alkmaar en ik had een thuiswedstrijd. De openingsceremony was in de Meent en vandaar uit vertrok ieder team naar zijn sportdiscipline. Ik was ingepland voor een lange dag bij de 2 dansteams. Het team 1-2-3 (onderbouw) Urban Project genaamd en het bovenbouw team X-plotion zouden gaan strijden in naam van het Don Bosco College. De teams zijn in hun vrije tijd verbonden aan een professionele dansclub.
Uiteraard vond ik dat superleuk dat ik gevraagd werd want wie mij een beetje kent weet dat ik voor mijn ‘kinderdagverblijfperiode’ jarenlang een eigen musicalstichting heb gehad waarin dans een onderdeel was, geleid door een professionele dansjuf. Bovendien heb ik zelf ook km’s afgelegd op de dansvloer op clubs en in mijn  vrije tijd.
Onze teams vertrokken naar een school in Daalmeer waar een theaterzaal in de school was gebouwd. We waren de eersten. De meiden draaide warm en ik trok mijn stoute schoenen aan om te vragen of ik foto’s mocht maken voor mijn studie. Dat mocht.
Wat op viel was hoe de meiden elkaar coachen en de keiharde discipline die zij hadden. 
De zaal stroomde vol en de meiden gingen zich omkleden. Ondertussen begon ik ook peentjes te zweten want het ging om het fotograferen van een donkere zaal met een stel bewegende meiden. Fototechnisch gezien een pittige uitdaging.
De meiden van de onderbouw verschenen tiptop gekleed in jasjes met legerprint en zwarte broek met witte bies. Supergrappig ik had die dag ook mijn zwarte broek met witte bies aan. Een goed begin is het halve werk.

Bam! Daar werd even geknald. Het optreden was tot in de puntjes verzorgd, van moves tot mimiek; elk stukje lichaam deed mee.
Ik was verbaasd over het hoge niveau van de groepen die deelnamen aan de Olympic Moves. Ik schoot over de 1000 foto’s. Wat een ervaring.









De jury had zich onder het publiek gevoegd en had het wonder aanschouwd. Tijdens het beraad van de jury was er voor de scholieren nog even tijd om een battle te doen tegen elkaar op de dansvloer.
De uitslag sloeg in als een bom. The Urban Project was 1e in hun categorie en X-plotion was tweede. Wauwie! Ik ging met een stel winnaars mee naar huis! ‘We’ waren door naar de volgende ronde.


Dat ik mee zou gaan naar de volgende ronde stond toen al vast.
We vertrokken om 7.00 met de bus richting Papendal daar vond op een festivalterrein de openingsceremonie plaats. Het hele veld stond vol met zeker 6000 leerlingen. Het was goed georganiseerd en gezellig. Vanuit Papendal vertrokken de dansteams naar Velp naar Studio 26. Een theaterzaal met aanverwante spiegelzalen waar de dansers zich konden mooi maken en opwarmen. Onze teams rokken wederom hun danspak weer aan. Ook het bovenbouw team X-plotion had een moderne kleding uit gezocht. De meiden droegen allemaal het zelfde dat maakte de dans evenwichtiger en het had een prima uitstraling. De haren werden gekamd tot in een paardestaart en het gezicht werd licht voorzien van make up.
Alle teams deden vol passie hun streetdance en naarmate de tijd vorderde werd het niveau steeds hoger. Alhoewel de meiden in grote getalen aanwezig waren was er hier en daar ook een jongen te bewonderen om zijn skills and moves. 

















De uitslag werd bekend gemaakt. Ik betrapte mijzelf er op dat ik mij niet kon voorstellen dat je zo’n evenement kon winnen. De meiden van de onderbouw sloegen de plank mis. Balen! Ondanks een steengoed optreden geen prijs. Vervolgens werd er met spanning afgewacht op de uitslag van de bovenbouw groepen. En de winnaar issss….X-plotionnnnn! Man,man,man, het dak ging er af! En terecht. Na jaren keihard bikkelen met de groep, de inzet, de disciplines, the skills, the moves…alles viel op z’n plek. 
En ik was getuige met fototoestel.




Na een overwinningsdans met docenten van een andere school met een winnend team (hoe dat nou weer kwam weet ik niet) vertrokken wij als een speer naar het hoofdpodium in Papendal. Het winnende team moest nog een keer optreden. Dat was ook spannend! Op het hoofdpodium, in de buitenlucht en een veld vol met mensen. ook dit ging perfect en de blijdschap straalden van de koppies.
Het was een topdag en wat zijn de docenten van het Don Bosco College uit Volendam trots op de kanjers van de dansteams!












dinsdag 4 juni 2019

Er is een tijd van...

Wederom vraag ik mijzelf af: waar ben ik nú weer mee bezig,… een studiereis naar Ghana?! Is mijn leven zonder Afrika niet turbulent genoeg? Doe ik niet genoeg aan Edukans@home and Edukans@work met alle spanningen van dien? Ik zak achterover in de leuning van mijn bank en begin het op een rij te zetten. Wààrom doe ik dit?

Een flink aantal jaren gelden ben ik van vele baantjes als invalkracht pedagogisch medewerker door heel Amsterdam naar een vast contract in Amsterdam Oost en later in West gegaan. Het was een zwaar bestaan. Vele verschillende diensten op verschillende werkgroepen. Amsterdam Zuid-oost bijvoorbeeld, een kinderdagverblijf achter dikke gesloten deuren met tralies, maar met druk bezochte Surinaamse barbecues waar mijn bijnaam al snel ‘Kaas’ werd(Wat ik overigens erg grappig vond). 
Waar mensen aan mijn haar en mijn velletje plukte omdat blond in combinatie met bruin worden als bijzonder werd gezien. Waar ik werd uitgenodigd door een 15 jaar jongere Surinamer om mee naar huis te gaan. “Hellen, jij bent een vrouw en ik ben een man, kom mee naar mijn huis.” Mijn reactie was niet erg handig. Ik moest zo hard lachen dat ik van mijn kruk viel. Het Patricia-Paay tijdperk is niet aan mij besteed. De jonge man in kwestie was beledigd, maar na een paar gezellige diensten met goede gesprekken over voetbal was het leed geleden. Mijn vriendin collega vroeg later of ik geen spijt had. Hij had immers een goddelijk lijf. Jawel, zei ik, maar zijn pinknagel was wel heel erg lang. Te lang.

In West werkte ik samen met Mydea, een gevluchte Syrische dame die zich opwerkte naar een vast contract. Mydea  die tijdens onze dienst plotseling met een klap achteroversloeg tegen de muur en gillend in elkaar zakte met haar mobiel in haar hand. We zetten haar op de bank, sloegen een deken om haar schouder, brachten haar thee en streken over haar zwarte haren. Medya was op dat moment in één keer al het contact verloren met haar familie. Geen contact met haar vader en moeder, haar broers, haar zus en haar neefjes en nichtjes. Een bombardement had de familie van de buitenwereld afgesloten. Mydea hoorde het bombardement en het angstige gegil van haar naasten en toen werd de verbinding verbroken. Ze kon geen kant op met haar zorgen en haar verdriet. Machteloos, ze wist niets, ze leefde in grote onzekerheid. 

Op de Postjesweg werkten we met tienerouders. De zeer jonge gezinnen droptten hun spruit op het kinderdagverblijf en bleven vaak te lang weg. Eenmaal terug haalde zij te snel hun kind op en vertrokken richting de Mac om de hongerige maagjes te vullen. Het was het meest trieste kinderdagverblijf van de hele reeks. 
Er waren twee kindjes uit Birma die verwaarloosd werden en die we als ze aankwamen direct liefdevol badderden en mooi aankleden. Het oudste zusje moest naar de tandarts vanwege een verrot gebit, het zooitje werd in één keer getrokken.

Na vele Amsterdamse stadswandelingen, collega’s, kinderdagverblijven en bso’s kreeg ik een klein aantal uur handvaardigheid op het Don Bosco College in Volendam naast mijn vaste contract in Amsterdam West.

Plaatje van Nuffic, een organisatie die zich bezich houdt met internationalisering en onderwijs.
O.a. tweetalig onderwijs. Daar ben ik nu mee bezig vanwege mijn aankomende projecten in het buitenland.






zaterdag 16 februari 2019

Djembe, Africa.





Djembe, Africa.

Een flink aantal jaren terug heb ik met een club meiden flink jambe gespeeld.
Het geliefde Afrikaanse instrument was een prima aanschaf. Daar het velletje en het houtwerk van de eerste jambe het af heeft laten weten besloot ik een andere aan te schaffen. Op Marktplaats stond een prachtige jambe met speciale zak op een paar kilometer afstand. Er stond een bod van 12, 00 euro. Dat was geen serieus bod te noemen, dus schroefde ik het bedrag op naar €20,00. Binnen 10 minuten kreeg ik bericht. Voor €25,00 mocht ik het Afrikaanse instrument komen halen en dat kon meteen. Met alle gespeelde ritmes in mijn hoofd reed ik naar de aangegeven bestemming.


Een oudere man deed open. 
Hier. 
Hij overhandigde mij de zak met het instrument. 
Ik wil hem graag even zien. 
O, ja, natuurlijk, dat is goed. Loop maar even door.
Ik zag het prachtige houtsnijwerk en het mooi velletje. 


Prachtige ding, mooie klanken, maar niemand speelt er meer op. Mijn kinderen werken in en voor Afrika, maar daar blijft het bij.
O, dat is gaaf. Ik ga voor het eerst naar Afrika, naar Ghana.Ik ga werken voor edukans in een onderwijsproject.
Wij hebben 7 jaar in Congo gewoond, ik werkte daar als landbouwkundige. Dat was een prachtige tijd maar ik ben in een hinderlaag gelopen en teruggekomen als oorlogsslachtoffer. Angola viel Congo binnen en later bemoeide Rwanda zich er ook mee. En oorlog voeren kunnen ze.Toen zijn we vertrokken.
Mijn ene dochter werkt voor Novib en mijn andere dochter werkt in allerlei Afrikaanse landen bij artsen zonder grenzen.
Indrukwekkend.
Ja, best wel. 
Maar jij begint goed. 
Je gaat vrienden maken.
Have fun in Ghana, 
Africa.

zaterdag 17 november 2018

Geschiedenis van Street Art.





Street art
Street art is een vorm van kunst waarbij de straat als fungeert als atelier. De straat is hier dan de “werkruimte”, maar ook meteen de plek waar het kunstwerk tentoongesteld wordt. Street art kan worden vormgegeven met behulp van graffiti, gewone verf, maar ook stoepkrijt, posters, beelden, stickers, (etalage)poppen, of wat de street art artiest ook bedenkt. Alles is mogelijk!
De aangebrachte street art kan soms dusdanig origineel, grappig of mooi zijn, dat de eigenaar(s) van het “atelier” eigenlijk alleen maar blij verrast zijn. Het gebeurt dan ook dikwijls dat de eigenaar(s) van bijvoorbeeld de muur waarop de street art is aangebracht het zo mooi of grappig vinden, dat ze er niet over peinzen om het te laten verwijderen, of om er aangifte van te doen bij de politie.








De geschiedenis van street art

Street art is geworteld in de jaren ’70, als voortvloeisel van de graffiticultuur uit de jaren ’60. In de jaren ’70 werden er nog voornamelijk met behulp van sjablonen graffitiboodschappen achtergelaten, waarmee ze een bepaalde politieke boodschap verspreidden. Deze graffitiboodschappen werden gaandeweg steeds geavanceerder, ze kregen een steeds hogere moeilijkheidsgraad en werden daardoor ook steeds kunstzinniger. Uiteindelijk ging deze mensen zich meer en meer realiseren dat er een nieuwe kunstvorm was ontstaan; de street art was geboren.
En hoewel street art in de jaren ’80 en ’90 nog vooral een negatieve connotatie, maar tegenwoordig is street art niet alleen de populairste, maar tevens de invloedrijkste kunstvorm in vrijwel alle grote steden van de westerse wereld.


Street art met behulp van graffiti

Street art wat gemaakt wordt met behulp van verfspuitbussen, onderscheidt zich van “normale” graffiti. Street art gaat dan ook veel verder dan een slordig aangebrachte naam van een gang, ergens op een muur van een grauw viaduct. En hoewel street art eigenlijk een illegale kunstvorm is, wordt het toch vaak door veel mensen enorm gewaardeerd.
Een street art graffitikunstwerk, mits van hoge kwaliteit, wordt vaak niet langer ervaren als vandalisme, maar als een authentieke kunstvorm. Street art met graffiti kan bijvoorbeeld een gebouw, een muur of een garagedeur ontzettend opfleuren, waardoor het wordt gezien als een mooie toevoeging, waar de eigenaar eigenlijk alleen maar blij mee is.
Natuurlijk loopt de street art artiest altijd het risico gepakt te worden door de politie. En hij kan van tevoren natuurlijk nooit zeker weten dat het mooi gevonden zal worden. Mede daarom is street art nog altijd een omstreden kunstvorm, dat waarschijnlijk altijd een punt van discussie zal blijven.


Street art met behulp van stoepkrijt – Edgar Mueller stijl
Edgar Mueller is inmiddels uitgegroeid tot een ware legende in de wereld van de street art. Hij creëert namelijk kunstwerken op de grond met behulp van stoepkrijt, die vanaf één bepaald punt driedimensionaal lijken te zijn. Deze “schilderkunst” wordt het anamorphe schilderen genoemd, maar omdat Mueller altijd stoepkrijt gebruikt, heet het in de volksmond ook wel Anamorph stoepkrijten.
Een anamorph kunstwerk is ontzettend moeilijk om te maken, omdat de kunstenaar tijdens het stoepkrijten niet goed kan zien hoe het er op een afstand uitziet. En daarom moet ik hij telkens teruglopen naar dat ene punt van waaruit het driedimensionale effect goed te zien is.
Als een dergelijk kunstwerk eenmaal af is, is het voor passanten mogelijk om op de foto te gaan, terwijl het lijkt alsof ze bijvoorbeeld koorddansen boven een waterval, een haai voeren, of aan de rand van ravijn balanceren. Dit levert prachtige, en vaak ook hilarische plaatjes op.





Street art als subcultuur

Street art is tegenwoordig uitgegroeid tot één van de grootste underground subculturen, waarschijnlijk omdat deze subcultuur toegankelijk is voor mensen uit alle lagen van de samenleving. Waar graffiti in de jaren ’60 nog vooral bestond uit hiphoppers, trok het begin van de street art in de jaren ’70 behalve hiphoppers tevens punkers aan. En naarmate de tijd verstreek, werd het steeds minder belangrijk naar welke muziek je luisterde. De politieke ideeën en de kunstzinnige creativiteit van de kunstenaars ging een steeds grotere rol spelen.
Tot de street art subcultuur behoren tegenwoordig idealistische tieners, studenten van de kunstacademie en zelfs grafisch vormgevers. Het maakt niet uit wat je leeftijd is, naar welke muziek je luistert, of wat je politieke standpunten zijn. Als je artistiek bent en houdt van de adrenalinekick van het illegaal aanbrengen van kunstwerken op straat, dan kun je jezelf rekenen tot deze veelzijdige subcultuur.




Street Art – Nog Altijd Omstreden
Tegenstanders
Het ongevraagd aanbrengen van kunst op straat is vandaag de dag nog steeds illegaal. Wat de één ziet als mooie of grappige kunst, kan een ander zien als een lelijke vorm van vandalisme. “Als iedereen zomaar aan de gang gaat met een spuitbus, dan wordt het een zooitje!” is een veelgehoord argument van de tegenstanders.
Voorstanders
De voorstanders van street art zijn het er niet mee eens dat het recht om te bepalen welke kunst er wel en niet in de openbare ruimte komt, alleen maar is voorbehouden aan de overheid. “Zij mogen wél bepalen wat wij mooi moeten vinden, maar waarom mag dat dan niet andersom?” is hun gedachtegang.
De voorstanders van street art vinden het vreselijk dat we in de openbare ruimte omringd worden door grauw beton; beton dat er volgens hen “om schreeuwt” om opgefleurd te worden. En ondanks dat ze illegaal te werk gaan, hebben ze zelf niet het idee dat ze verkeerd bezig zijn.
Prognose street art uit de illegaliteit ja of nee?
Hoewel street art vandaag de dag veruit de populairste en invloedrijkste kunstvorm is, ziet het er vooralsnog niet naar uit dat het ooit uit de illegaliteit gehaald zal worden. Echter, de voorstanders kunnen hun hart ophalen bij de positieve signalen die er tegenwoordig te zien zijn met betrekking tot street art. Denk bijvoorbeeld aan de Saunaman, een naakte etalagepop met een handdoek om zich heen. Dit illegale kunstwerk werd zonder toestemming op de vriesinstallatie van de Noord-Zuidlijn in Amsterdam. Hoewel dit kunstwerk in eerste instantie verwijderd werd, werd het beeld uiteindelijk bij een veiling verkocht; de volgende dag stond het kunstwerk weer op zijn plek. En uiteindelijk belandde het beeld in 2011 op het terrein van een sauna in Heerhugowaard, wat aantoont hoezeer street art tegenwoordig geliefd is. Bent u benieuwd waar u street kunt kopen? Bij schilderijen kopen online kunt u binnenkort een street art schilderij bestellen tegen lage kosten.

retrieved from https://www.kunst-kopen-online.nl/de-geschiedenis-van-street-art/