zaterdag 24 februari 2018

Athene II

De Griekse cultuur is de bakermat van de West-Europese beschaving. Algemene kenmerken zijn de ontwikkeling van filosofie, wetenschap en literatuur. Het oude Griekenland werd gevormd door een aantal staten, die onderling weinig contacten hadden. Het bestuur werd vanaf 530 vC op democratische grondslag gevoerd. De kunst kenmerkte zich door eenvoud en harmonie en had als doel de gemeenschap te dienen.

Het evenwicht, de harmonie, was een belangrijk begrip in de Klassieke Oudheid. Optimale harmonie werd als teken van Goddelijkheid beschouwd. In de opvoeding van de jonge Grieken werd veel zorg besteed aan het in evenwicht brengen van lichaam en geest. Sport was daarom belangrijk. De Grieken streefden naar “een gezonde geest in een gezond lichaam”. De eerste Olympische Spelen werden gehouden in het jaar 776 v.C 

Men streefde naar perfectie van zowel de uiterlijke als de innerlijke schoonheid. Aan de ontwikkeling van het denken kon men veel tijd besteden, omdat slaven het werk deden (vrije tijd noemde men scholè). In de Griekse Oudheid werd de mens als het middelpunt van het heelal gezien, de mens stond als zelfstandig functionerend individu centraal. Daarnaast speelde religie, die gebaseerd was op mythen, een belangrijke rol.







The Role Of Sex In The Origin Of The Universe According To Ancient Myths

There are two questions that have intrigued humanity for ages: Where do we come from and how were we created? Many religions and cultures have fashioned their own theories to understand our origins.

Although some religions believe sex is immoral and condemn people who practice it without reproductive intentions, ancient cultures, on the other hand, interpreted sex as a sacred act filled with mystical meanings. These cultures placed pleasure before reproduction. 








zaterdag 17 februari 2018

Athene.

Athene is de hoofdstad, grootste stad van Griekenland en één van de grootste steden van Europa. In de streek Attika wonen 3.812.330 mensen, waarvan er 3.192.606 in de metropool Athene. Dus niet alleen de gemeente Athene, maar de grote stad en het stedelijke gebied hieromheen. In de gemeente Athene wonen 664.046 mensen. Athene is het centrum van alle centra ter wereld. Het is de stad van de Olympische Spelen, de stad van wereldberoemde artiesten, cultureel knooppunt met festivals en internationale evenementen, wetenschappelijk centrum met talloze musea met unieke vondsten en tentoonstellingen. Vanaf de Akropolis heb je een prachtig uitzicht over Athene, de oude Agora, de kerk Agia Apostoli en de gezellige Plaka.
Athene is een bijzondere bestemming voor een stedentrip in Europa
De stad leent zich prima voor een stedentrip, kort bezoek of zakelijke bijeenkomst. Tijdens een stedentrip in Athene kun je een wandeling prima combineren met het openbaar vervoer. 
Culturele bezienswaardigheden in overvloed en ook om te shoppen op het moderne Ermou street of op de markt van Monastiraki, voor een souvenir, kom je niks te kort. De beste reistijd voor Athene zijn de maanden maart tot en met mei en vanaf half september tot en met eind oktober. Tip is een bezoek aan de stad vlak voor de kerstdagen. Hotels zijn er in Athene meer dan voldoende en variërend van eenvoudig tot luxe met een schitterend uitzicht op de Akropolis. Andere tip is een vakantie naar de Atheense Riviéra met luxe hotels langs de kust. Een prima combinatie van een stedentrip met een strandvakantie.
Tijdens de aanleg van het metronetwerk van Athene, start in 1992, werden meer dan vijftigduizend antieke schatten opgegraven. Deze artefacten worden nu tentoongesteld op verschillende metrohalten. De voorwerpen, die voor een deel zijn vervangen door replica’s, omvatten een periode uit de Atheense geschiedenis vanaf Neolithicum, rond 6.500 voor Christus, tot de moderne tijd. Te bewonderen zijn onder meer marmeren en bronzen beelden, aardewerk, geplaveide straten, aquaducten, inscripties en een massagraf uit de tijd van de pest in de jaren 430 tot 420 voor Christus. Sommige stations zijn letterlijk met de hand uitgegraven om schade aan de voorwerpen te voorkomen.
De Akropolis stond in 2009 decor voor de film “My life in ruins”. Een Amerikaanse romantische komedie met Nia Vardalos in de hoofdrol en ook bekend van de film My big fat Greek wedding. Het is de eerste keer dat de Griekse regering een amerikaanse filmploeg toestemming heeft gegeven om te filmen op de Akropolis in Athene. De film speelt zicht verder af op de toeristische trekpleisters Epidaurus, Delphi en het oude Olympia. Een Griekse reisgids neemt een groep toeristen mee op excursie door Griekenland, maar de groep lijkt niet geïnteresseerd in het Griekse landschap en de bezienswaardigheden. Ze ontmoet een speciale toerist die haar leven compleet verandert.


Reistijd
Athene
3 uur 25 minuten
Luchthaven Athene: 3 uur en 25 minuten.
U bereikt Athene via de internationale luchthaven Athens International Airport. Deze luchthaven staat ook bekend onder de naam Elefthérios Venizélos.
Athens International Airport
De luchthaven ligt op ongeveer 36 km van Athene. Met de auto doet u er ongeveer 40 minuten over om het centrum van Athene te bereiken.
Jaarlijks maken ongeveer 17,5 miljoen reizigers gebruik van deze luchthaven. Er vliegen ongeveer 75 luchtvaartmaatschappijen vanaf Athens International Airport, waaronder KLM, Aeroflot en Transavia, naar 130 bestemmingen.
Athens International Airport beschikt over twee start –en landingsbanen met een lengte van 4.000 en 3.800 meter. De breedte van beide banen is 45 meter. Deze banen zijn lang en breed genoeg voor de grootste passagiersvliegtuigen om te kunnen landen.

De luchthaven beschikt over uitstekende moderne faciliteiten zoals autoverhuur, horeca en winkelgelegenheden.





















http://eengriekseiland.nl/overnachting-in-athene/

zaterdag 10 februari 2018

Human flow, Ai Weiwei.

















We worden deel van een vluchtelingenstroom en we ervaren de gevaren van de zee.De vluchtelingen zijn in bezit van afschuwelijke bootjes waarmee je niet eens een halve dag de rivier mee op wilt, bewust van menselijke behoeftes en ruimtegebrek. 
Mooie kleuren en prachtig blauw met knaloranje zwemvesten, esthetische weergave van ellende. Het beeld irriteert, het is glad, prachtig en staat in contrast met de wrede werkelijkheid. 
Ai Weiwei doet het weer, zijn wrange sociaal geëngageerde kunst combineert hij met beelden die prachtig ritmisch geabstraheerd en puur van kleur zijn. Plaatjes voor boven de bank. 

We dwalen met de stroom af richting de grens van Macedonië. Waarom gaan we daarheen? Ik hoor zeggen dat de vluchtelingenstroom daar vastloopt? We mogen daar niet verder. We zijn ontheemd, er is armoede en ziekte door onhygiënische toestanden. 
Voordat we vastlopen moeten we een wildwaterstroom trotseren, we lopen naast moeders met kleine kinderen, leeftijd baby - basisschool. Mensen doen wanhopig een poging om hun bezittingen mee te nemen. De helft drijft weg. De cameramensen naast de stroom irriteren, het zijn er te veel. Leg je spullen neer en help. Het publiek in de filmzaal begint benauwd te kuchen en zuchten.
De weg wordt vervolgd en we lopen en lopen. We zijn er.
We staan stil. We belanden op een treinstation waar vluchtelingen hun tenten opzetten. Een eindstation. Mensen in wagons. O, ja, had ik al zo’n onbehagelijk herkenbaar gevoel. Hadden wij niet jaarlijks bedacht en gebeden dat dit nooit meer zou gebeuren?

De tentjes worden tussen de wagons gezet. Het regent, het lijkt hopeloos. Het stopt de hele week niet met regenen en het waait. Verregende tentjes die de kans niet krijgen om te drogen. Your worst nightmare op vakantie. Ondertussen vraag ik mijzelf af hoeveel kilometer het eerst bijzijnde dans-, drank- en drugsfestijn is voor Europese jongeren.










Een grote groep jonge mannen schreeuwt om de hulp van Europa (shit, dat zijn wij). De camera van Ai gaat de mensen langs en stopt bij een jongeling waar je alleen de handen van ziet, verborgen achter het bord. Hij houdt te stevig het bord vast. EU help! Langzaam wordt zijn hoofd zichtbaar. Hij huilt, zijn ogen zijn rood, zijn verdriet is immens. Het geeft je het paniekerige gevoel dat je iets moet doen en wel meteen. Maar wat dan? Hoe dan? Waar beginnen we met bouwen en vooral hoe blijven we bouwen?








maandag 5 februari 2018

Fototentoonstelling Randy, Robin de Puy.

Robin de Puy
Randy
26.01.2018 - 13.05.2018



















Opening: Donderdag 25 januari 2018, 18.00 – 20.00 uur

In 2015 doorkruist portretfotografe Robin de Puy (1986) Amerika op de motor. Tijdens deze reis ontstaat er een intiem portret in tekst en beeld van zowel haarzelf als van de geportretteerden. In Ely, Nevada ziet ze Randy. Hij fietst voorbij - snel - maar in die split second dat ze hem ziet, is de beslissing gemaakt: De Puy wil weten wie dit jongetje is. Een aantal dagen later verlaat ze het stadje en dat was het - althans, dat leek zo. Eenmaal terug in Amsterdam schiet Randy af en toe door haar hoofd. Het is onmogelijk het te laten bij dat ene gemaakte beeld. Eind 2016 - inmiddels is ze Fotograaf des Vaderlands- zoekt de Puy hem opnieuw op, daarna nog een keer in februari 2017 en vervolgens weer een keer in mei 2017. Ze keert hem binnenste buiten, kijkt naar hem, staart naar hem en hij laat het toe. In het Bonnefantenmuseum presenteert Robin de Puy dit portret van Randy in de vorm van een installatie bestaande uit foto en film.




Film Human flow, Ai Weiwei

Human flow














De wereldwijde vluchtelingencrisis gezien door de ogen van Ai Weiwei, die met 25 camerateams in meer dan twintig landen filmde. Het levert soms surrealistische taferelen op; tentenkampen tussen de rails waar Griekse treinen toeterend doorheen rijden; vanaf grote hoogte gefilmde, perfect symmetrische rijen tenten waartussen stipjes als mieren bewegen en groepen volledig in het wit geklede Afrikanen in Italië, die eerder weggelopen lijken uit een kunstproject dan een oorlogsgebied. De Chinese kunstenaar maakt niet alleen de amper te bevatten omvang van het probleem en de eindeloze stromen mensen duidelijk, maar ook de individuele tragiek van de vluchtelingen. Weiwei dwingt je – letterlijk – deze mensen diep en lang in de ogen te kijken en gaat voorbij de anonieme krantenkoppen waar we zo langzamerhand immuun voor zijn geworden. Krachtige, esthetisch gedraaide shots die rechtstreeks uit een natuurfilm lijken te komen, worden afgewisseld met smartphonebeelden die de horror van dichtbij laten zien. De boodschap is duidelijk: dit zijn geen nummers of statistieken – dit zijn mensen, en hun machthebbende medemensen laten het afweten.