Human flow, Ai Weiwei.

We worden deel van een vluchtelingenstroom en we ervaren de gevaren van de zee.De vluchtelingen zijn in bezit van afschuwelijke bootjes waarmee je niet eens een halve dag de rivier mee op wilt, bewust van menselijke behoeftes en ruimtegebrek. 

Mooie kleuren en prachtig blauw met knaloranje zwemvesten, esthetische weergave van ellende. Het beeld irriteert, het is glad, prachtig en staat in contrast met de wrede werkelijkheid. 
Ai Weiwei doet het weer, zijn wrange sociaal geëngageerde kunst combineert hij met beelden die prachtig ritmisch geabstraheerd en puur van kleur zijn. Plaatjes voor boven de bank. 

We dwalen met de stroom af richting de grens van Macedonië. Waarom gaan we daarheen? Ik hoor zeggen dat de vluchtelingenstroom daar vastloopt? We mogen daar niet verder. We zijn ontheemd, er is armoede en ziekte door onhygiënische toestanden. 

Voordat we vastlopen moeten we een wildwaterstroom trotseren, we lopen naast moeders met kleine kinderen, leeftijd baby - basisschool. Mensen doen wanhopig een poging om hun bezittingen mee te nemen. De helft drijft weg. De cameramensen naast de stroom irriteren, het zijn er te veel. Leg je spullen neer en help. Het publiek in de filmzaal begint benauwd te kuchen en zuchten.

De weg wordt vervolgd en we lopen en lopen. We zijn er.

We staan stil. We belanden op een treinstation waar vluchtelingen hun tenten opzetten. Een eindstation. Mensen in wagons. O, ja, had ik al zo’n onbehagelijk herkenbaar gevoel. Hadden wij niet jaarlijks bedacht en gebeden dat dit nooit meer zou gebeuren?

De tentjes worden tussen de wagons gezet. Het regent, het lijkt hopeloos. Het stopt de hele week niet met regenen en het waait. Verregende tentjes die de kans niet krijgen om te drogen. Your worst nightmare op vakantie. Ondertussen vraag ik mijzelf af hoeveel kilometer het eerst bijzijnde dans-, drank- en drugsfestijn is voor Europese jongeren.

Een grote groep jonge mannen schreeuwt om de hulp van Europa (shit, dat zijn wij). De camera van Ai gaat de mensen langs en stopt bij een jongeling waar je alleen de handen van ziet, verborgen achter het bord. Hij houdt te stevig het bord vast. EU help! Langzaam wordt zijn hoofd zichtbaar. Hij huilt, zijn ogen zijn rood, zijn verdriet is immens. Het geeft je het paniekerige gevoel dat je iets moet doen en wel meteen. Maar wat dan? Hoe dan? Waar beginnen we met bouwen en vooral hoe blijven we bouwen?