Keep it calm, less is more.

Maar waarom dan geen lineair blog? Ik zal mijn chaotische zoektocht , in abstracten, in lijden en in schoonheid weergeven op dit blog. Een bewegend proces waar in stilstaan nauwelijks aan de orde zal komen. Een proces van vrij werken waarin alles is toegestaan.

Maar dan kom ik weer uit op abstract, animals in distress and style.
Is het mogelijk om te lijden in schoonheid? Of een lijdend schoonheid? Kan een abstract lijden of kan een dier in nood pracht bezitten? Blijken mijn 3 krachttermen een onuitputtelijke bron?

And less is more, is dat zo? en wat gebeurd er dan met de gelaagdheid of is less more gelaagdheid dan we willen weten.We will see. Op reis, in beweging of laten we de reis bewegen en voor onze ogen voltrekken.Als de ogen maar actief blijven, of zijn het de hersens die actief moeten zijn, of de ogen en de hersens, of is vrij werken een totale fysieke inspanning?

En dichtkunst, hoe zit het daarmee? wordt er weleens abstract gedingest? Is moderne kunst wel vrij of heeft het wel style? Lijden en abstract ,hoe zit dat dan?Een fragment uit een poëma:

Klassiek autonoom post-modern syndroom

Of zullen we alles letterlijk nemen, gemak dient de mens. Plat en weinig. Of is het al gebleken dat dat de hoogste vorm van kunst is? Maar wie bepaald dat? Of geeft Isa Genzken met haar heldere puinhoop antwoorden op al onze vragen.

Uit de volkskrant(2015): Maar toch. Als er één tentoonstelling is waar je je aan kunt opladen deze winter dan is dat Mach dich hübsch van Isa Genzken. Het retrospectief van de De Duitse kunstenares, vorige week 67 geworden en sinds een jaar of vijftien aan de wereldtop, werkt als een vertraagd bruistablet. Pas later, ver weg van de visuele kakofonie waarmee Genzken de eerste verdieping van het Stedelijk Museum heeft gevuld, daalde dat besef in. Staand in een klamme forensentrein tussen de zwarte, grijze en blauwe jassen, wilde ik ineens weer terug. Hoe komt dat toch?

Over die kakofonie: die is overal. collages, grote assemblages, opgedirkte etalagepoppen, maquettes, meubels, huisraad, lampen, spiegels, ramen, betonblokken, advertenties, foto's... en kleur-kleur-kleur overal, je komt ogen tekort. Alsof een visuele Twitterfeed is uitgestort in de zalen van het Stedelijk, chaotisch als het leven zelf.

Of zijn het de heldere werken van Ted Noten die de inspiratie verschaffen?

Ted Noten