Springtime by Jeroen Eisinga
https://youtu.be/pxQ6oFNpW3k
Springtime
Zo ging het bijvoorbeeld met het maken van de film ‘Springtime’ uit 2011. Eisinga raakte gefascineerd door een 19e eeuwse foto van een Oekraïense monnik met een zogenaamde ‘bijenbaard’: de hals en kin bedekt met bijen. Het inspireerde hem tot een overtreffende trap: in de film zien we hoe de kunstenaar in de loop van 20 minuten langzaam bedolven wordt onder 150.000 bijen van het Ierse ‘black bees’ ras. Zijn lijf, armen, hoofd, gezicht en de achtergrond verdwijnen langzaam en transformeren tot één grote, wriemelende massa. Voor de kunstenaar is het een metafoor voor hoe bepalend je achtergrond is en hoe je ‘weg kunt vallen’ tegen die achtergrond en je eigen identiteit kunt verliezen als je niet oppast. Het is een tegelijkertijd afschrikwekkend en intrigerend beeld. ‘Dit gaat een klassieker worden’ kopte de Volkskrant na het zien van de film. En inderdaad heeft de film iconische proporties aangenomen. Maar wat drijft je als kunstenaar om zó ver te gaan, om te spelen met je leven?
Desgevraagd antwoord Jeroen Eisinga vrij prozaïsch: “ Ik had het verzonnen, ik had al die mensen in Ierland al voor mij aan het werk gezet en ik had al subsidie gekregen, dus ik kon niet meer terug. Op dat moment kon het me eigenlijk ook niet meer zo veel schelen, of het fout zou gaan. Ik zat aan de grond en kreeg iets fatalistisch.” Maar er was ook een diepere beweegreden: “Je zou kunnen zeggen dat die 150.000 bijen synoniem waren voor 150.000 problemen, waarachter ik verdween. Het was ook een bezwering van de angst voor anonimiteit, betekenisloosheid.” Alles of niets dus en dat leidde tot een totale overgave. Niet dat hij daarvoor geoefend had met meditatie, maar op het moment zelf kwam hij in een soort trance. Hij werd 30 x gestoken, maar voelde het niet. Alleen aan de versnelling van zijn hartslag merkte hij op dat hij werd gestoken. In het ziekenhuis in Ierland waar hij na afloop werd opgenomen, merkte de dokter op dat hij ‘geen dokter nodig had, maar een psychiater’.
DEN HAAG (ANP) - De Partij voor de Dieren eist een onderzoek naar een kunstvideo waarin een schaap op zijn rug ligt. Volgens de partij ligt het dier ,,hulpeloos te sterven''.De samensteller van een expositie waar de tien jaar oude video te zien is, stelt echter dat het schaap bij het filmen niet is omgekomen. De video 'Arm schaap' uit 1997 van de experimenteel filmmaker Jeroen Eisinga.
Desgevraagd antwoord Jeroen Eisinga vrij prozaïsch: “ Ik had het verzonnen, ik had al die mensen in Ierland al voor mij aan het werk gezet en ik had al subsidie gekregen, dus ik kon niet meer terug. Op dat moment kon het me eigenlijk ook niet meer zo veel schelen, of het fout zou gaan. Ik zat aan de grond en kreeg iets fatalistisch.” Maar er was ook een diepere beweegreden: “Je zou kunnen zeggen dat die 150.000 bijen synoniem waren voor 150.000 problemen, waarachter ik verdween. Het was ook een bezwering van de angst voor anonimiteit, betekenisloosheid.” Alles of niets dus en dat leidde tot een totale overgave. Niet dat hij daarvoor geoefend had met meditatie, maar op het moment zelf kwam hij in een soort trance. Hij werd 30 x gestoken, maar voelde het niet. Alleen aan de versnelling van zijn hartslag merkte hij op dat hij werd gestoken. In het ziekenhuis in Ierland waar hij na afloop werd opgenomen, merkte de dokter op dat hij ‘geen dokter nodig had, maar een psychiater’.
DEN HAAG (ANP) - De Partij voor de Dieren eist een onderzoek naar een kunstvideo waarin een schaap op zijn rug ligt. Volgens de partij ligt het dier ,,hulpeloos te sterven''.De samensteller van een expositie waar de tien jaar oude video te zien is, stelt echter dat het schaap bij het filmen niet is omgekomen. De video 'Arm schaap' uit 1997 van de experimenteel filmmaker Jeroen Eisinga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten